Η οργάνωσή μας ξεκίνησε από μια μικρή ομάδα συνειδητοποιημένων φεμινιστριών γυναικών που ανήκαν στον ευρύτερο προοδευτικό χώρο με επικεφαλής τη Μαργαρίτα Παπανδρέου. ΄Ετσι στις 15 Σεπτεμβρίου του 1976 ιδρύεται επίσημα η ΕΝΩΣΗ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΕΛΛΑΔΑΣ (ΕΓΕ), μια αυτόνομη, ανεξάρτητη γυναικεία οργάνωση. Η Ιδρυτική μας Διακήρυξη έδινε έμφαση στην επαφή με τη βάση για να αποφευχθούν φαινόμενα ελιτισμού και καθόρισε την ιδεολογική της φυσιογνωμία ως φεμινιστική σοσιαλιστική οργάνωση που έχει ως στόχο τη νομική κατοχύρωση και την εφαρμογή της ισότητας των φύλων σε όλους τους τομείς της ζωής, καθιερώνοντας ως κεντρικό της σύνθημα τη θέση ότι:

Σύμφωνα λοιπόν με την ιδεολογία μας είμαστε μια ανεξάρτητη, φεμινιστική σοσιαλιστική γυναικεία οργάνωση. «Σοσιαλιστική», με την φιλοσοφική και όχι την κομματική έννοια του όρου, δεδομένου ότι Σοσιαλισμός και Φεμινισμός είναι δύο κοινωνικές θεωρίες που στοχεύουν στην απελευθέρωση του ανθρώπου από την εκμετάλλευση, την καταπίεση και την αλλοτρίωση, στη δίκαιη κατανομή του εθνικού εισοδήματος, στο δικαίωμα κάθε ανθρώπου στη δημιουργική εργασία και τη συμμετοχή του σε όλες τις αποφάσεις που τον αφορούν - είτε είναι άνδρας είτε είναι γυναίκα.

Σύμφωνα λοιπόν με την ιδεολογία μας είμαστε μια ανεξάρτητη, φεμινιστική σοσιαλιστική γυναικεία οργάνωση. «Σοσιαλιστική», με την φιλοσοφική και όχι την κομματική έννοια του όρου, δεδομένου ότι Σοσιαλισμός και Φεμινισμός είναι δύο κοινωνικές θεωρίες που στοχεύουν στην απελευθέρωση του ανθρώπου από την εκμετάλλευση, την καταπίεση και την αλλοτρίωση, στη δίκαιη κατανομή του εθνικού εισοδήματος, στο δικαίωμα κάθε ανθρώπου στη δημιουργική εργασία και τη συμμετοχή του σε όλες τις αποφάσεις που τον αφορούν - είτε είναι άνδρας είτε είναι γυναίκα.

Γιατί η πάλη για τη γυναικεία απελευθέρωση είναι μέρος της πάλης για μια κοινωνία ισονομίας, ελεύθερης από κάθε μορφή εξάρτησης και καταπίεσης.

✓Για την αύξηση της συμμετοχής των γυναικών στην παραγωγική διαδικασία και πρόσβαση σε όλα τα επαγγέλματα με ίσους όρους αμοιβής και εξέλιξης με τον άνδρα.

✓Για τη δημιουργία από την πολιτεία των απαραίτητων κοινωνικών υποδομών ώστε να μπορεί η γυναίκα να εργάζεται, να συμμετέχει στα κοινά και να έχει ελεύθερο χρόνο.

✓Για την εξασφάλιση του δικαιώματος της γυναίκας να αποφασίζει η ίδια αν, πότε και πόσα παιδιά θα κάνει.

✓Για την ανάπτυξη της γυναικείας δημιουργικότητας και αξιοποίηση της γυναικείας δημιουργίας σε όλες της τις μορφές και εκφράσεις.

✓Για τη ριζική αλλαγή της νοοτροπίας και των κοινωνικών αντιλήψεων για το ρόλο και τη θέση της γυναίκας και του άνδρα στην οικογένεια και στην κοινωνία.

✓Για τη συνεργασία με τους φορείς του μαζικού κινήματος στους χώρους δουλειάς, κατοικίας, εκπαίδευσης, πολιτισμού.

Η ίδρυση της Ένωσης Γυναικών Ελλάδας (ΕΓΕ), εντάσσεται χρονικά σε μια σημαντική περίοδο της νεοελληνικής ιστορίας - τη μεταπολίτευση, που ακολούθησε την πτώση της δικτατορίας των συνταγματαρχών το 1974 και την αποκατάσταση της δημοκρατίας στη χώρα μας. Την εποχή εκείνη παρατηρείται μια γενικότερη ανάπτυξη του σύγχρονου γυναικείου κινήματος, με τη δημιουργία νέων μαζικών γυναικείων οργανώσεων δίπλα σε παλιότερες, οι οποίες αναγκαστικά είχαν και αυτές αναστείλει τη λειτουργία τους στη διάρκεια της δικτατορίας.

Η οργάνωσή μας ξεκίνησε από μια μικρή ομάδα συνειδητοποιημένων φεμινιστριών γυναικών που πολιτικά ανήκαν στον ευρύτερο χώρο της κεντροαριστεράς. Με επικεφαλής τη Μαργαρίτα Παπανδρέου ήταν οι : Μαρία Βούλγαρη, Ελένη Βούλγαρη, Κάκια Γεννηματά, Ντιντή Γιαννοπούλου, Νίκη Διδίκα, Μαριλένα Ευαγγελάτου, Δήμητρα Καστάνη, Κική Κούτσικα, Μαρία Κυπριωτάκη, Χρυσάνθη Λαϊου – Αντωνίου, Δέσποινα Μαζαράκη, Έφη Μπιτσαξάκη, Καλλιόπη Μπουρδάρα, Μαίρη Μωραϊτου, Κατερίνα Παντελίδου, Έφη Παπαχρήστου, Άννα Παναγοπούλου, Τιτίνα Πανταζή, Αλίκη Τσαπάρα και Λίλα Χριστοφορίδου.

Στις 15 Σεπτεμβρίου του 1976 ιδρύεται επίσημα η Ένωση Γυναικών Ελλάδας. Η ιδρυτική διακήρυξη έδινε έμφαση στην επαφή με τη βάση και καθόριζε την ιδεολογική της φυσιογνωμία ως φεμινιστική, ανεξάρτητη, σοσιαλιστική γυναικεία μη κυβερνητική οργάνωση που έχει ως στόχο τη νομική κατοχύρωση και την εφαρμογή της ισότητας των φύλων σε όλους τους τομείς της ζωής, καθιερώνοντας ως κεντρικό της σύνθημα την θέση ότι :

«Δεν υπάρχει κοινωνική απελευθέρωση χωρίς γυναικεία απελευθέρωση και δεν υπάρχει γυναικεία απελευθέρωση χωρίς κοινωνική απελευθέρωση».

Η ΕΓΕ στα πρώτα 3 χρόνια λειτουργίας της (1976-1979) είχε να παλέψει με βαθειά ριζωμένες αντιλήψεις για το ρόλο των δύο φύλων στην κοινωνία αλλά και με το φόβο των γυναικών ότι ο αγώνας τους θα μπορούσε να φέρει τριβές μέσα στην οικογένεια.

Την ίδια περίοδο τα μέλη της επισκέπτονται πόλεις και χωριά για να ακούσουν τις απόψεις όλων των γυναικών, από κάθε κοινωνική τάξη και περιβάλλον, ν’ ανταλλάξουν προβληματισμούς και εμπειρίες και να ιδρύσουν παραρτήματα σε όλη τη χώρα. Το 1980 οργανώσαμε στην Αθήνα Μεσογειακό Συνέδριο με τη συμμετοχή γυναικείων οργανώσεων από τη Γαλλία, Ισπανία, Ιταλία, Συρία, Κύπρο, Μάλτα, Λίβανο, Αίγυπτο, Ιράκ, Παλαιστίνη, Τυνησία, Λιβύη, Μαρόκο, Αλγερία, τη Σοσιαλιστική Διεθνή Γυναικών, την Ένωση Γυναικών Σαχάρας (Πολισσάριο) και με παρατηρητές εκπροσώπους από το Ηνωμένο Βασίλειο και τη Γιουγκοσλαβία. Από αυτή τη Μεσογειακή Συνδιάσκεψη δημιουργήθηκε το Κέντρο Γυναικών Μεσογείου (ΚΕΓΜΕ). Από το 1979 και μέχρι το 1986 διοργανώναμε κάθε καλοκαίρι μια πρωτοποριακή γυναικεία πολιτιστική εκδήλωση : ταξίδια για γυναίκες στη χώρα μας με στόχο την παρουσίαση της ιστορικής πορείας της Ελληνίδας από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα, με τίτλο : “ Greece through new eyes”.

Η αλλαγή του θεσμικού πλαισίου για την κατοχύρωση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των γυναικών αποτελούσε και αποτελεί έναν μόνο από τους στόχους μας.

Ο πιο σημαντικός όμως ήταν, και παραμένει μέχρι σήμερα, η αλλαγή της νοοτροπίας και η αναβάθμιση των αξιών της κοινωνίας.

To 1983 μαζί με τις άλλες γυναικείες οργανώσεις και μετά από αλλεπάλληλες πορείες, διαμαρτυρίες και πιέσεις πετύχαμε την αλλαγή του Οικογενειακού Δικαίου. Στις νομοπαρασκευαστικές επιτροπές συμμετείχαν τα μέλη μας Χρυσάνθη Λαϊου-Αντωνίου και Βιλελμίνη Γεωργιλά. Παράλληλα συμβάλαμε αποφασιστικά στη δημιουργία της Γενικής Γραμματείας Ισότητας με πρώτη Γ.Γραμματέα το μέλος μας Χρυσάνθη Λαϊου – Αντωνίου. Το Νοέμβριο του 1986, στον απόηχο των μηνυμάτων και των κατευθυντηρίων γραμμών της Παγκόσμιας Συνδιάσκεψης του ΟΗΕ για τις γυναίκες στο Ναϊρόμπι, οργανώσαμε στην Αθήνα Συνέδριο της παγκόσμιας οργάνωσης «Συνασπισμός Γυναικών για μια Αποτελεσματική Συνάντηση Κορυφής» με στόχο τη συμβολή των γυναικών στην εδραίωση της παγκόσμιας ειρήνης. Μέσα από τη δράση αυτή προέκυψε το Κέντρο ΄Ερευνας και Δράσης για την Ειρήνη (ΚΕΔΕ).

Το 1986 έκλεισε με μια ενημερωτική πανελλαδική καμπάνια για τη νομιμοποίηση της άμβλωσης . Στο Πανελλαδικό μας Συμβούλιο της διετίας 1988 – 1989 αποφασίσαμε να διεκδικήσουμε, σε συνεργασία με τις άλλες γυναικείες οργανώσεις, ελάχιστο ποσοστό συμμετοχής των γυναικών σε όλα τα κέντρο λήψης των αποφάσεων (25%). Το 1995, δέκα χρόνια μετά το Ναϊρόμπι , έγινε στο Πεκίνο η 4η Παγκόσμια Συνδιάσκεψη του ΟΗΕ για τις γυναίκες με έμβλημα το τρίπτυχο «Ισότητα – Ανάπτυξη – Ειρήνη». Στο φόρουμ των μη κυβερνητικών γυναικείων οργανώσεων η ΕΓΕ εισηγήθηκε πέντε θέματα που αφορούσαν στην Υγεία, την Απασχόληση, την Εκπαίδευση, τα ΜΜΕ και τα Κέντρα Λήψης των Αποφάσεων.

Με την ένταξή μας στην ΟΝΕ το 2000, η ΕΓΕ γυρίζει σελίδα, αλλάζει ταχύτητα και συντονίζει το βηματισμό της με τις εξελίξεις στην Ευρωπαϊκή ΄Ενωση.

Ως μέλος της Ευρωπαϊκής οικογένειας αντλούμε απ’ αυτήν δυνάμεις, ιδέες και δυνατότητες. Έτσι, αποφασίσαμε την ένταξη της οργάνωσής μας – διατηρώντας στο ακέραιο την αυτονομία μας – στο Ελληνικό τμήμα του Ευρωπαϊκού Λόμπυ Γυναικών. Το 2004 συμμετέχουμε δια της Προέδρου μας Κ. Πανταζή, στην εθνική αντιπροσωπεία για τις διαβουλεύσεις για το «Πεκίνο + 10», στην περιφερειακή συνάντηση Δυτικής, Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης, ΗΠΑ, Καναδά , Βαλκανικών και Βαλτικών χωρών, Ρωσίας, Καζακστάν, Γεωργίας και Ουκρανίας, στον ΟΗΕ της Γενεύης. Κατά την τριαντάχρονη και πλέον πορεία της η ΕΓΕ έχει να επιδείξει πολλά επιτεύγματα, τόσο σε πρακτικό όσο και σε θεωρητικό επίπεδο. Άνοιξε ένα δρόμο για όσες πιστεύουν ότι η ισότητα κατακτάται με αγώνες και έργα. Συνεχίζουμε τον αγώνα μας γιατί η επιτασσόμενη από την ελληνική και κοινοτική νομοθεσία εξίσωση των δύο φύλων συνυπάρχει με την κυρίαρχη, κατεστημένη νοοτροπία της ανισότητας. Ιδιαίτερα σήμερα μέσα σε συνθήκες μεγάλης οικονομικής κρίσης, που τα κεκτημένα με αγώνες δικαιώματα των γυναικών απειλούνται να ακυρωθούν.